ପ୍ରିୟା

ଶୈଲେନ ରାଉତରାୟ

ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍/ଭାସ୍କର ନାଇଡ଼ୁ

ତମର ମୋ’ର ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ପ୍ରିୟା ଆସିଚେ । ବାପା ଚାଲିଯିବାର କିଛି ମାସ ହେଇଚି । ମୁଁ ଧିରେଧିରେ ନିଜ ଜୀବନର ଖଣ୍ଡଗୁଡ଼ିକ ଉଠେଇ କିଛି ଫିଙ୍ଗୁଚି, କିଛି ଯୋଡ଼ିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଚି । 

ଏକୁଟିଆ ବିନା କାମରେ ବୁଲି ବାହାରିବା ଏଇଟା ଆମର ପ୍ରଥମ । ତୁମେ କୁନ୍ଥୁକୁନ୍ଥୁ ହେଉଥିଲ ବାହାରିବାକୁ । 

“ଆସି ଭଲ ଲାଗୁଚି କି ନାଇଁ?” 

ମୁଁ ତୁମକୁ ପଚାରି ଆଉ ଥରେ ଆଖି ବୁଲଉଚି । ଖରା ବେଳ ଲଞ୍ଚ ଭିଡ଼ ସରିଯାଇଚି । ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳର କ୍ରାଉଡ଼୍ ଆସିନି । 

“କିଛି କାମ ନଥାଇ ଖାଲିଟାରେ ଏମିତି ବୁଲିବାକୁ ବାହାରିଲେ ମାଆ କଅଣ ଭାବିବେ କହିଲ?”

“ତମେ ମତେ ବାହା ହେଇଚ ନା ମାଆକୁ?”

ତୁମେ ଉତ୍ତରରେ କିଛି ନକହି ଡବଡବ ଅନଉଚ । ବେଶି ଗରମ ନାଇଁ । ହେଲେ ତୁମ ନାକ ତଳେ ଝାଳର ଏକ ପରସ୍ତ ନିଶ । ବେଶ୍ ମାନୁଚି ତମକୁ ।

“କଅଣ ଖାଇବ?”

“ଯାହା ଖୁଆଇବେ ବାବୁ ।”

“ହଉ । ମିଶିକି ଖାଇବା । ମୋ ଆଡ଼କୁ ବେଶି ପେଲି ଦେବନି ।”

ମୁଁ ଗୋଟେ ଥାଳି ଛୋଲେ ଭଟୁରେ ଆଉ ଗୋଟେ ପେପର ମସଲା ଦୋସା ଅର୍ଡ଼ର କରୁଚି । ପାଞ୍ଚ ମିନିଟରେ ଅର୍ଡ଼ର ଟେବୁଲରେ । ଏବେ ଚାରିପଟେ ଟିକେ ଭିଡ଼ ହେବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲାଣ‌ି ।

“ତୁମ ବାଁ ପଟକୁ ଟିକେ କଡ଼େଇକି ଚାହଁ ।”

“କଅଣ ହେଲା କି?”

“ଦେଖୁନ!”

“ବସିଚନ୍ତି ତ ସେମାନେ । କଅଣ ଦେଖିବି?”

“କଅଣ କରୁଚନ୍ତି?

“ଫୋନରେ ଦେଖୁଚନ୍ତି କ’ଣପା’?”

“ହଁ । ସେୟାତ ।”

“ମାନେ?”

“ଆମେ ତ ତା’ କରୁନେ ।”

“ହଉ ଖାଅ । ଥଣ୍ଡା ହେଇଯିବ ।” 

କିନ୍ତୁ ଭଟୁରେ ଗରମ ଅଛି । ବହୁତ ଗରମ । ମୁଁ ସବୁ ଭାଗ କରିସାରିଲା ବେଳକୁ ଅବଶ୍ୟ ଭଟୁରେ ଆଉ ସେତେଟା ତାତିନି । ତଥାପି ଭଲ ଲାଗୁଚି ।

“ଚାହା କଫି କିଛି ପିଇବ?”

“ନା । ତମେ ପିଉନ?”

“ନା । ମତେ ଏବେ କିଛି ବି ପିଇଲେ ଝାଡ଼ା ମଡ଼େଇପାରେ । ମିଠା କିଛି ଖାଇବ କି?”

“ନା।”

“ବାହାରିବା ତା’ହେଲେ?”

ତୁମେ ଉଠୁଚ । ତୁମ ସହ ମୁଁ ।

କାଉଣ୍ଟର ପାଖରେ ପେମେଣ୍ଟ କଲା ବେଳେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଫୁସଫୁସ କହୁଚି, “ସେମାନେ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାଙ୍କ ଫୋନକୁ ଅନେଇଚନ୍ତି ଦେଖ ।”

“ଆରେ ମୋ’ ମୋବାଇଲ କେଉଁଠି ଅଛି? ଛାଡ଼ି ଦେଲି କି ଟେବୁଲରେ?” ବୋଲି ତୁମେ ହାଉଳି ଖାଉଚ ।

“ଆରେ ମୋ ବ୍ୟାଗ ଭ‌ିତରେ ଅଛି ପରା ।”

ପାର୍କିଂ ଜାଗାକୁ ଆସି ସ୍କୁଟର ଷ୍ଟାର୍ଟ୍ କରି ମୁଁ ତୁମକୁ ପଚାରୁଚି, “ତୁମ ଓଠ ପ୍ରିୟାର ପେପର ମସଲା ଦୋସା ଭଳି ଲାଗେ ବୋଲି ମୁଁ କହିବାର ଅର୍ଥ ଏବେ ବୁଝିଲ?”

“ହଁ । ତୁମ ହାତର ଛୁଆଁ ଠିକ୍ ଏଠିକାର ଭଟୁରେ ପରି ।”

ମୁଁ ତୁମକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସହ ଅନଉଚି । ତୁମ ଆଖିରେ ଦୁଷ୍ଟାମିର ହସ । ସେବେ ସେଇ ଫୋନକୁ ବିଭା ହେଇଥିବା ଝିଅ ଗୋଟେ ହାତରେ ପର୍ସ ଆଉ ଆର ହାତରେ ଫୋନକୁ ଡାହାଣ କାନରେ ଗେଞ୍ଜି ଆମ ମଝି ଦେଇ ଚାଲିଯାଉଚି । ଠିକ୍ ସେତିକି ବେଳେ ଆମ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶୁଚି । ମୁଁ ଯାହା ଭାବୁଚି, ତୁମେ ବି ଠିକ୍ ସେୟା ହିଁ ଭାବୁଚ ।

The night jasmine

Sailen Routray

Photo credit: commons.wikimedia.org/ Manuspanicker

I notice the night jasmine in front of my house in Bhubaneswar, after many years, when it gets infested with termites. The insects have woven a second skin around the tree.

I hate termites. They eat books. I break a twig—as long as my forearm and as thin as Rumi’s little finger—from the guava tree that grows just beside the night jasmine. I don’t remember whether I planted the night jasmine or if it has grown on its own. 

But I’m sure the guava has grown from seeds in the fecal matter of birds that sit on the champa tree on the other side of the gate. The birds on the champa have birthed two wood apple trees, one peepul and the guava whose twig I break to destroy the termites.

I don’t kill them with a vengeance. I don’t kill them at all. I just wipe out their home on the tree, with the guava twig. I poke at the second skin the insects have built. It peels off, mostly. 

Then I go inside into the handkerchief of land in front of the house that has two coconut trees and pick up a few strands of their leaves lying around on the ground. The coconut pickers who plucked the fruits a few days back didn’t do a neat job of cleaning up before leaving. 

With the coconut leaves I clean every part of the night jasmine that is infested—the main trunk, the sub-branches and then the joints. It takes a little more than a couple of hours. It feels like fifteen minutes. 

I check every week for the termites. They’re back when I look. But their returns seem halfhearted. I destroy their home on the tree, again and again. After one and a half months, they’re gone for good.  

The bark that is revealed now is not pretty, yet it is beautiful, like the gnarled hands of an ancient man with mottled skin. The colour is neither a mud brown nor a smooth grey but a mixture of the two with a hint of green. A little like my jaw, neither black nor grey or brown. 

Around this time, Ma’s planters on the terrace start filling up with our kitchen refuge. They have no space in them anymore. So, I start throwing the kitchen’s garbage at the bottom of the night jasmine. In a few months’ time, the tree has grown by a couple of feet. 

It looks stronger, surer of itself. Its foliage is now a thick curtain in front of the balcony. The pink–white carpet underneath its canopy is thicker than ever before every morning. 

There is soon a pandemic raging in the land. Family members fall sick. Many I know die. It’s a flu of some kind. I am prone to flus, colds and coughs. Rama Bhai tells me that the night jasmine’s leaves are good for colds, coughs and fevers.

Every time I have a cold, I now pick the night jasmine’s leaves, the night jasmine that stands in front of my house in Bhubaneswar. I pick only a few from each twig, checking for caterpillar eggs underneath. If there are tiny, white spots on the rough bottom-side of the leaves, I let them be. Butterflies love the night jasmine, to feed from and to lay eggs on. 

There’s often a thick layer of dust on the leaves. Bhubaneswar is a dusty city. It doesn’t have as many night jasmine trees as it used to have anymore. I pick the leaves, carry them in my palm and hold them under running water in the kitchen’s sink. Then I put them in a bowl, pour water and clean them again.

If it’s a cold or a cough that I need to tend to, then I grind seven leaves with seven black pepper corns in a mortar and pestle. I extract the juice. It is exceedingly bitter. I don’t know how the butterflies like them. 

I mix a spoon of honey in half a spoon of the juice and gulp the mixture down. It’s still very bitter. Then I rinse my mouth with water and drink some. My mouth tastes like penance—painful but virtuous. I take three doses: morning, evening, morning. The cold goes, more often than not. 

When I feel feverish, I get seven tender leaves from the tree. I put a mug of water in a pan on the stove. When the water boils, I add the leaves torn into bits, a teaspoon of salt and seven crushed garlic cloves. I boil this mix on a low flame for ten minutes. By then the water is reduced by half. 

I strain the concoction into a glass mug; it is greenish. I drink it slowly, lukewarm, like a tea. It is bitter. But not exceedingly so. It is drinkable. I have this tea thrice in succession: morning, evening, morning, or evening, morning, evening. And the fever goes.

It’s twenty-four months since I started having the night jasmine’s leaves. I have had cold and cough almost every month in the last couple of years. But not the plague. But many I know did, and many have died. I’m sad for them. But I’m alive. I’m glad to be alive. But I’m sad for them.

Early in the morning, on cold winter days, when I open the latch of the balcony window and sit down on my favourite chair with a mug of fennel tea, I look out and see myself. I’m in the night jasmine and the night jasmine is in me. 

Note: This poem was first published in the blog "Chiragh Dilli" on February 21, 2022. 

ଚିତ୍ତ ବର୍ଗ ୫-୬

ପାଲି 'ଧର୍ମପଦ'ର ଓଡ଼ିଆ ପଦ୍ୟାନୁବାଦ

ଅନୁବାଦକ - ଶୈଲେନ ରାଉତରାୟ

ଜାପାନର କିଓଟୋ ନଗରୀରେ ରିୟୋଆନ୍‌-ଜି ଜେନ୍‌ ମନ୍ଦିରରେ ସ୍ଥିତ
ବୁଦ୍ଧଙ୍କର ଏକ ପଥର ମୂର୍ତ୍ତି
ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍

ଓଡ଼ିଆ ପଦ୍ୟାନୁବାଦ

ଅଟଇ ଯେ ଦୂରଗାମୀ ଅଶରୀରି ଚିତ୍ତ 

ଏକାକୀ ବିଚରେ ହୁଏ ଗୁହାଦେଶେ ସୁପ୍ତ ।

ଏପରି ଚିତ୍ତକୁ ଯିଏ ସଞ୍ଜମ କରିବେ ।

ମାରବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ସେମାନେ ହୋଇବେ ।୫।

ଚିତ୍ତ ଯେଉଁ ନରର ଅଟେ ଅବ୍ୟବସ୍ଥିତ 

ସଦ୍‌ଧର୍ମ ଯେଉଁ ଜନର ଅଟଇ ଅଜ୍ଞାତ ।

ଯାହା ପ୍ରସାଦ ଅଟଇ ଚଞ୍ଚଳ ଅସ୍ଥିର 

ପ୍ରଜ୍ଞା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଅଇ ନାହିଁ ତାହାର ।୬।

ମୂଳ ପାଲି ପଦ

ଦୂରଙ୍ଗମଂ ଏକଚରଂ ଅସରୀରଂ ଗୁହାସୟଂ ।

ଯେ ଚିତ୍ତଂ ସଞ୍ଜ୍ଙମେସ୍ୱନ୍ତି ମୋକ୍ଖନ୍ତି ମାରବନ୍ଧନ ।୫।

ଅନବଟ୍ଠିତଚିତ୍ତସ୍ସ ସଦ୍ଧମ୍ମଂ ଅବିଜାନତୋ ।

ପରିପ୍ଲବପସାଦସ୍ସ ପଞ୍ଜ୍ଙା ନ ପରିପୂରତି ।୬।

ଅନୁବାଦକୀୟ ଟୀକା: ଏହି ଅଧମ ଅନୁବାଦକକୁ ପାଲି ଜଣା ନାହିଁ । ଏଣୁ ଏହି ପଦ୍ୟାନୁବାଦଟି ପାଇଁ ତାହାର ମୂଳ ସହାୟ ହେଲା  ପ୍ରଫେସର ପ୍ରହ୍ଲାଦ ପ୍ରଧାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପାଦିତ 'ପାଲି ଧର୍ମପଦ' ଗ୍ରନ୍ଥଟି, ଯେଉଁଥିରେ ସେ ସଂସ୍କୃତ ରୂପାନ୍ତର ସହ ଓଡ଼ିଆ ଗଦ୍ୟାନୁବାଦ କରିଯାଇଛନ୍ତି । ଗ୍ରନ୍ଥଟିର ପ୍ରଥମ ସଂସ୍କରଣ ୧୯୭୮ ମସିହାରେ ପ୍ରକାଶିତ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଅନୁବାଦକ ୧୯୯୪ ମସିହାରେ କଟକସ୍ଥ ପ୍ରକାଶନ ସଂସ୍ଥା ଫ୍ରେଣ୍ଡ୍‌ସ୍‌ ପବ୍ଲିଶର୍ସ ଛାପିଥିବା ଦ୍ୱିତୀୟ ସଂସ୍କରଣଟି ବ୍ୟବହାର କରିଛି । ଏହା ଛଡ଼ା ଏହି ପଦ୍ୟାନୁବାଦ କରିବା ପାଇଁ 'ଦି ସେକ୍ରେଡ଼୍ ବୁକ୍ସ୍ ଅଫ୍ ଦି ଇଷ୍ଟ୍' ସିରିଜ୍‌ରେ ମାକ୍ସ୍ ମ୍ୟୁଲର୍‌ଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପାଦିତ 'ଦି ଧମ୍ମପଦ' ଇଂରାଜି ଗ୍ରନ୍ଥଟିର ୨୦୧୩ ମସିହାରେ ରୁଟ୍‌ଲେଜ୍ ଛାପିଥିବା ସଂସ୍କରଣଟିର ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଛି । 

Golden jubilee

Basudev Sunani

Translated by Sailen Routray

Indian tightrope girl performing folk art Baunsa Rani
Photo credit: commons.wikimedia/org/Manir Dhabak

 Gandhi!

A solid-looking oil painting,
that can be hung in the lounge.
 
Nehru, Subash, Patel,
words full of cobwebs.
The best use to which they can be put
is to name streets.
 
The struggle for freedom –
the song of a cheap Hindi movie,
that became a minor hit for a while.
 
Citizens of an independent country –
a touring drama troupe,
with marginally competent dancers and musicians.
 
In the troupe,
it is the musicians who can run the roost.
They can kick the dancers at will
and the dancers themselves do not know,
since when have they been dancing.

Translator's Note: Basudev Sunani (b. 1962) is one of the foremost poetic voices of his generation in Odia literature. He also has a body of prose in the form of novels, academic monographs and essays in the language. 

ଉତ୍ତରେଶ୍ୱର ଘାଟ

ଶୈଲେନ ରାଉତରାୟ

ବିନ୍ଦୁସାଗର (୧୮୫୦-୧୮୮୬)
ଭାରତୀୟ ସ୍ଥାପତ୍ୟ ଉପରେ ଜେମ୍ସ୍ ଫର୍ଗୁସନ୍ ଆଲୋକଚିତ୍ର ସଙ୍ଗ୍ରହ

ବିନ୍ଦୁସାଗର ମଝିରେ ଥିବା ମନ୍ଦିର ଚାରିପଟେ ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ଆଲୁଅର ବେହରଣ ।

ଗୋଲାପି ତୁମର ପ୍ରିୟ ।

ହେଲେ ମୁଁ ସେଇ ଆଲୁଅକୁ ଚାହୁଁନି ।

ମୋ’ ନଜର ସିଧା ଲିଙ୍ଗରାଜ ଆଡ଼କୁ ।

ନହେଲେ ଏପଟ କୂଳରେ ଟୁପରୁଟୁପୁରୁ ହେଉଥିବା ଚରେଇଗୁଡ଼ାକ ଉପରେ ।

ଆଜି ଆମେ ବସିଥିବା ଉତ୍ତରେଶ୍ୱର ଘାଟରେ ଗହଳି ସେତେ ବେଶି ନାହିଁ ।

ଗଞ୍ଜେଇ ଓ ସିଗାରେଟ ଫୁଙ୍କୁଥିବା ପିଲାଏ ବସିଚନ୍ତି ଆମର ଡାହାଣକୁ, ପୋଖରୀର ଉତ୍ତର-ପଶ୍ଚିମ କୋଣରେ ।

ପବନ ଖାଇବାକୁ ଆସିଥିବା ଲୋକେ କାଇଁ କେଉଁ ଦୂରରେ, ରାସ୍ତା କଡ଼ର ପଥର କାନ୍ଥି ଉପରେ ।

ଶ୍ରାଦ୍ଧ ପିଣ୍ଡି ଉପରେ କିଛି ଇସ୍କୁଲିଆ ପିଲା ବସିଚନ୍ତି । ଆଉ ଆମେ । ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ।

ପ୍ରଥମ ଥର ତୁମେ ମୋ’ ସହିତ ଭାଙ୍ଗ ପିଇଚ ଆଜି । ବାହାଘର ପରେ ଲାଗିଲାଗି ତିନି ବର୍ଷ ପରେ ।

ତମର ଆଠଣା, ମୋ’ର ପାଞ୍ଚ ଟଙ୍କା । ମୋ’ର କୋଡ଼ିଏ ବର୍ଷ ତଳେ ଯେତିକି ଥିଲା ଭାଙ୍ଗ ଖୋରାକି, ଆଜି ବି ଠିକ୍ ସେତିକି । ମୋ’ ପାଞ୍ଚ ଟଙ୍କାଟା କେସର ପିସ୍ତା ସେକ୍ ସହ, ତୁମର ଆଠଣାଟା ଚକଲେଟ୍‌ରେ ।

ତୁମ ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଭାଙ୍ଗଖିଆ । ତ ତା’ ପରେ ବିନ୍ଦୁସାଗର କୂଳକୁ ନ ଆସି ଆଉ କୁଆଡ଼େ ଯାଇଥାଆନ୍ତେ ?

ମୋ’ର ଗୋଟେ ଖୋଇ ଅଛି - ସବୁ କଥାକୁ ଗୋଟେ ପ୍ୟାକେଜ୍ ଭାବରେ ଦେଖିବା । ଯେମିତି ଏଇ ଭାଙ୍ଗ ଖିଆ ଆଉ ତା’ ପରେ ବିନ୍ଦୁସାଗର କୂଳରେ ପବନ ପିଆ ।

ତୁମେ ବାହାରେ ପ୍ରାୟତଃ ଚୁପଚାପ ରୁହ । ଏଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନର ନୀରବତା ନର୍ମାଲ ନା ଭାଙ୍ଗ ଯୋଗୁଁ - ଜାଣି ହଉନି ।

ଆମେ ପାଖାପାଖି ବସିଚେ । ହେଲେ ଲଗାଲଗି ହେଇ ନୁହେଁ । ମୁଁ ଡାହାଣ ହାତର ତର୍ଜନୀରେ ତୁମର ବାଁ ହାତ କାଣି ଆଙ୍ଗୁଠିକୁ, ଯେଉଁଟା ମୋ’ ସବା ପାଖକୁ ଅଛି, ତା’କୁ ଛୁଉଁଚି ।

ପ୍ରଥମ କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ତୁମର କିଛି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନାହିଁ । ସବା ତଳ ପାହାଚରେ ପାଣିରେ ଗୋଡ଼ ବୁଡ଼େଇ ବସିଥିବା ନହନହକିଆ ପିଲାଟି ହଲି ଦୋହଲି ଉପରକୁ ଆସୁଚି । ମୋ’ର ବାଁ ପଟକୁ ମୁଁ ତିନି ଗଣିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ - ଏକ, ଦୁଇ, ତିନି - ଆସି. ରହି. ମୁଁ ଚାରି ଗଣିବା ଆରମ୍ଭ କରିବା ଆଗରୁ ଚାଲି ଯାଉଚି, ମାନେ ଆମର ପଛକୁ ।

ସେ ଆମେ ବସିଥିବା ସବା ଉପର ପାହାଚ ଟପିଲା ବେଳକୁ ମୋତେ ଆଡ଼ ଆଖିରେ କଣେଇ ଚାହୁଁଚି । ମୁଁ କେମିତି ଜାଣିଲି ? ମୁଁ ଜାଣିଚି । ପଚାରନା କେମିତି ।

ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୋ’ ଡାହାଣ ତର୍ଜନୀ ତୁମ ବାଁ କାଣି ଉପରେ ଅଛି । ହେଲେ ଏବେ ଚାପ ଜମାରୁ ନାହିଁ । ତୁମେ ମୋ’ ପଟକୁ ମୁହଁ ଟିକେ ବୁଲଉଚ । ଦଶ କି ପନ୍ଦର ଡିଗ୍ରି ।

କିଛି ଲାଗୁଚି ? ମୁଁ ପଚାରୁଚି ।

ନାଁ ।

ହେଲେ ମତେ ତ ଲାଗିଲାଣି ।

କଅଣ ?

ଏଇ ଟିକେ ବଜ଼୍ ।

ମାନେ ?

ନିଶା ଟିକେ ଟିକେ ଧରିଲାଣି ।

ତୁମେ ତୁମ ବାଁ ହାତ ଖସେଇ ନେଇ ନିଜ ଜଙ୍ଘ ଉପରେ ଥୋଇ ପଚାରୁଚ, କେମିତି ଜାଣୁଚ ?

ଲାଗୁଚି ।

କଅଣ ?

ଏମିତି । ସବୁ କିଛି ଧିମେଇ ଗଲା ପରି । ଆଉ ସବୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦିଶୁଚି ।

ହଉ ।

ତୁମକୁ ?

ନା । ସେମିତି କିଛି ଲାଗୁନି ଯେ । ହେଲେ...

ହେଲେ ?

ଟିକେ ହାଲୁକା ଲାଗୁଚି । ଆଉ ଜିଭ ତଳେ ଟିକେ ଝିମ୍‌ଝିମ୍ ।

ସେତିକି ବେଳେ ବିନ୍ଦୁସାଗରର ପଶ୍ଚିମ କୂଳରୁ ପୂର୍ବ ଆଡ଼କୁ, ଓଷଦ ବଗିଚାରୁ ଆମ ବାଁକୁ ଅନନ୍ତ ବାସୁଦେବଙ୍କ ପଟକୁ, ଦୁଇଟି ବଗ ଉଡ଼ିଯାଉଚନ୍ତି । ଡେରି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ? କାହିଁକି ? ଲିଙ୍ଗରାଜର ସିଲୁଏଟ୍ ଟପିଲା ବେଳକୁ ଜକଜକ ଦିଶୁଚନ୍ତି, ହଠାତ୍ ଭିତରୁ ଜଳି ଉଠିଲା ପରି ।

ମୁଁ କହୁଚି, ହେଲାଣି ।

କଅଣ ?

ନିଶା ।