ରୋଷେଇଘର
ଶୈଲେନ ରାଉତରାୟ
 |
| ପୁରୁଣା ବିଧାନସଭା କୋଠା, ୟୁନିଟ ୧, ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍ - ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍/ଶୁଭ୍ରା ସିଂ |
ମୁଁ
ରୁଟି ବେଲୁଚି । ତୁମେ ସେକୁଚ ।
ତୁମେ
କହୁଚ, “ଭଲ
ବେଲୁଚ ତ”।
“ଥଟ୍ଟା କରୁଚ?”
“ଆରେ ନା” ।
“ହଉ ତା’ହେଲେ । ତମେ ବେଲ, ମୁଁ ସେକୁଚି” ।
ତୁମେ ସିଙ୍କ୍ ଆଡ଼କୁ ଠିଆ ହେଇଚ । ମୁଁ କାନ୍ଥର ଥାକ ଆଡ଼କୁ ।
ଆମେ ଯାଗା ବଦଳ କଲାବେଳକୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଟିକେ ଗେଲ କରୁଚି । ଓଠରେ
।
ତୁମେ ଧିରେ କହୁଚ, “ଯା, ଛୋପରା” ।
ମୁଁ ତୁମକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ଆହୁରି ଦୁଇ ଥର ଗେଲ କରୁଚି ।
ତୁମେ କହୁଚ, “ଆରେ କିଏ
ଦେଖିବ । ସମସ୍ତେ ଉଠିସାରିବେଣି” ।
“ଯିଏ ଦେଖିବ
ଦେଖୁ । ମୋ’ ସ୍ତ୍ରୀକୁ
ମୁଁ ଗେଲ କରୁଚି । ସେଥିରେ କାହାର କଅଣ ଗଲା” ।
ଝରକାର ଜାଲି ବାଟ ଦେଇ ଦିଶୁଚି, ଗୋଟେ ମୂଷା ଉପର ତଳ ହେଉଚି ।
ମୋଟର୍ ତାର ଦେଇ ଝୁଲୁଚି । ଡର ଭୟ କିଛି ନାହିଁ ।
“ଆରେ ପୋଡ଼ି
ସାରିଲଣି ରୁଟିକୁ । ପଲମରେ ଦରସେକା କର ଯେ, ନିଆଁ ଉପରେ ତା’ ପରେ ପୋଡ଼ିବନି, ତୁମେ କହୁଚ” ।
“ହଉ । ଆଉ
କେତେଟା ବାକି ରହିଲା?”
“ଏଇଟାକୁ
ମିଶାଇ ପାଞ୍ଚଟା” ।
“ତମେ ଝାଳେଇଲେ
ବହୁତ ଭଲ ଦେଖାଯାଅ” ।
“ଯା, ବଜାରି
କେଉଁଠିକାର । କଅଣ ନା ଝାଳେଇଲେ ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଏ” ।
“ମୁଁ ତ
ସୁନ୍ଦର କହିନି । ମୁଁ କହିଲି ତୁମେ ଝାଳେଇଲେ ଭଲ ଦେଖାଯାଅ” ।
“ଦିଟା ଭିତରେ
ଫରକ କଅଣ?”
“ଦେଖ ।
ଯେଉଁଟା ଖରାପ ନୁହେଁ, ସେଇଟା ଭଲ । ଯେମିତି ତମଠୁଁ ଶିଖି ମୁଁ ଏବେ ରୁଟି ସେକୁଚି । ଏଇ ଏବର
ରୁଟିର ସେକାଟା ଭଲ । ହେଲେ ତୁମ ସେକା ରୁଟି ପରି ନିଖୁଣ, ସୁନ୍ଦର, ନୁହଁ” ।
ତମେ ରୁଟି ବେଲିବା ବନ୍ଦ କରି ମୋ’ ଆଡ଼କୁ ବୁଲି ମୋତେ ଗେଲ କରୁଚ । ଓଠରେ ନୁହେଁ । ଗାଲରେ ବି
ନୁହେଁ । ଗୋଟେ ଫ୍ଲାଇଙ୍ଗ୍ କିସ୍ ।
ତୁମ ନିଶରେ ଟିପି ଟିପି ଝାଳ ।
No comments:
Post a Comment