ସଉତୁଣୀ

ଶୈଲେନ ରାଉତରାୟ

ଫଟୋ କ୍ରେଡ଼ିଟ୍: ୱିକିମିଡିଆ କମନ୍ସ୍/ ଷ୍ଟିଭ୍ ବ୍ରାଉନ୍ ଓ ଜନ୍ ଭର୍କ‌ଲେୟର୍

ଡେଟା ଅନ୍ କର ଆଉ ହ୍ୱାଟ୍ସ୍‌ଆପ୍ ଦେଖ ।

କଅଣ?

ଆରେ ଦେଖୁନ ।

କଅଣ ଏଇଟା ?

ଦିଶୁନି କି ! ଆଖି ନା କାଚ ଗୁଲି ?

ଦେଖିଲି । କେଉଁଠି ଅଛ ?

ଯେଉଁଠି ଥାଏ । କେମିତି ଲାଗୁଚି ?

ଚୋପାଟା ଭଳି ଲାଗୁଚି । କେଉଁଠି ଅଛ ?

ଆଦିଶାରେ ।

ହଉ ।

ଚୋପାଟାକୁ ନେଇ ଆସୁଚି ତା’ହେଲେ । ଭଲ କୋଟପାଡ଼ କାମ ।

ନା । କେତେ ଟଙ୍କା ?

ଦଶ ହଜାର ଚାରିଶହ ପଚାଶ, ରିହାତି ପରେ ।

ମୋତେ ଯଦି ଭଲ ପାଉଥାଅ ତେବେ ମୋଟେ ଆଣିବନି କହିଦେଉଚି । ନହେଲେ ମୋତେ ଦେଖିବ ।

ଦେଖେଇଲେ ତ ଭଲ । ମୋତେ କଅଣ ଆଉ ଦେଖଉଚ କି ତମେ ? ଯାହା ତ ଖାଲି ଅନ୍ଧାରରେ ।

ବଜାରି । ତମର ଭଲ ଗତି ଅଛି ତ ମୋଟେ ଆଣିବନି କହିଦଉଚି ।

ହଉ । ହେଲା ।

ସତରେ ଆଣିବନି । ତିନିଟା ବେଳେ ନଅ ନମ୍ବରରେ କଅଣ କରୁଚ ?

ତମ ସଉତୁଣୀକୁ ଭେଟିବାକୁ ଆସିଥିଲି ।

ସେ ଆସିଗଲାଣି କି ?

ହଁ ।

କେବେଠୁ ?

କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ।

ହଉ, ଭଲ । ତା’ ସହିତ ବୁଲ ।

ସେ ତମ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଜିନିଷ ଧରିଚି ।

କଅଣ ?

ଦେଖିଲେ ଜାଣିବନି ।

ହଉ । ଜଲଦି ଘରକୁ ଫେରି ଖାଇଦିଅ ।

ଫୋନ ରଖିଲେ ସିନା ଦୋକାନରୁ ବାହାରି ଘରକୁ ଯାଇ ଖାଇବି !

ହଉ । ଲଭ୍ ୟୁ ।

ଲଭ୍ ୟୁ ଠୁ । ହେଲେ ଆଜି ଜାଣିପାରିଲିନି, ମୋ ଭଲ ପାଇବାର ଦାମ ଦଶହଜାର ଚାରିଶ ପଚାଶ ଟଙ୍କାରୁ ବେଶି ନା କମ୍ ।

ରଖୁଚି । ଦୁଷ୍ଟ !